ایمپلنت دندانی یک ریشه مصنوعی ساخته شده از مواد خاصی مثل تیتانیوم خالص می باشد که در داخل فک، کاملا همانند ریشه دندان است و بر روی تاج آن روکشی مشابه دندان

های خود بیمار گذاشته می شود و چون به دندان های مجاور محل بی دندانی آسیب نمی رساند یک درمان ایمن و بهترین درمان جایگزین برای بریج یا دندان مصنوعی به شمار می رود.

ایمپلنت های دندانی معمولا به شکل پیچ هایی با ظرافت خاص ساخته می شوند. پس از کاشته شدن ایمپلنت در فک از طریق پدیده ای به نام اسئواینتگریشن به استخوان فک متصل

می شود هم اکنون از ایمپلنت های دندانی به طور گسترده در دندانپزشکی برای جایگزینی دندان یا دندان های از دست رفته استفاده می شود.

ایمپلنت برای چه کسانی مناسب نیست:

در مواردی که بدن توانایی ترمیم و التیام را نداشته باشد )مانند دیابت کنترل نشده ( و پوکی استخوان امکان استفاده از ایمپلنت نیست

 . باید توجه داشت نوشیدن مشروبات الکلی یا سیگار کشیدن مشکلاتی را در ارتباط با التیام اولیه ایجاد می کند.

در افرادی که برای درمان سرطان، شیمی درمانی می شوند پس از پایان درمان های گفته شده، امکان گذاشتن ایمپلنت وجود دارد  همچنین افراد نباید بیماری لثه و دهان داشته باشند.

از آنجا که تا سن یازده سالگی رشد استخوانی بدن کامل نمی شود، بنابراین افراد زیر این سن مورد مناسبی جهت کاشت ایمپلنت نمی باشند.

گفتنی است، نتیجه درمان رابطه مستقیمی با وضعیت فیزیکی هر بیمار دارد و ممکن است برای بیماران مختلف متفاوت باشد و تنها دندانپزشک متخصص می تواند بهترین برنامه درمانی

را به بیمار پیشنهاد دهد.

برتری های یک ایمپلنت مطلوب:

1)حفاضت از سلامت دندان های مجاور ناحیه بی دندانی : در ساخت بریج( دندان مصنوعی)  دندانهای مجاور به عنوان پایه عمل کرده و باید تراشیده شوند اما در ایمپلنت دندانهای مجاور آسیب نخواهند دید.

2) جلوگیری از تحلیل استخوان : با نبود ریشه دندان در استخوان فک تحلیل به وجود می آید ولی ایمپلنت با عملکردی مشابه ریشه دندان از تحلیل استخوان جلوگیری می کند.

مراحل کاشت ایمپلنت:

درمان ایمپلنت را می توان به چهار مرحله تقسیم کرد:

1-برنامه ریزی درمان( معاینه، تشخیص و طرح درمان)

2-جایگزینی ایمپلنت

3-جایگزینی روکش

4-نگهداری و مراقبتهای بهداشتی

در مرحله نخست سلامت عمومی بررسی می شود و شرایط دهان بیمار به طور ویژه معاینه می شود. برای تکمیل طرح درمان نیاز به تهیه رادیوگرافی هایی است که دندانپزشک تشخیص

می دهد. پس از این مرحله مشخص می شود که چه تعداد ایمپلنت ، در چه اندازه و کدام نواحی برای درمان بیمار نیاز است. سپس ایمپلنت با بی حسی موضعی، طی عمل جراحی ویژه

در استخوان فک بیمار قرار داده می شود. برای تسکین درد و عوارض پس از عمل جراحی ممکن است نیاز به مصرف داروهای مسکن و آنتی بیوتیک ها باشد.

بعد از قرار دادن ایمپلنت توسط دندانپزشک معمولا سه تا چهار ماه بعد، ایمپلنت به استخوان متصل می شود.  

مرحله بعد، قرار دادن پروتز بر روی ایمپلنت است که در این مرحله از دندان بیمار در حالی که ایمپلنت ها در داخل فک  قرار دارند، قالبی تهیه و از روی آن برای ایمپلنت ها پروتز فراهم

 می شود. با توجه به شرایط بی دندانی ممکن است از پروتزهای ثابت یا متحرک متکی بر ایمپلنت استفاده کرد.  

مراجعه های بعدی و رعایت بهداشت آخرین و مهم ترین مرحله در این روند درمانی است رعایت بهداشت و تمیز کردن دندان ها در موفقیت درمان دارای اهمیت زیادی است، زیرا دوام

ایمپلنت های داخل دهان مانند دندان های طبیعی بستگی به میزان مراقبت و رعایت بهداشت فردی دارد./ف.حسینی مجد

دکتر « علی کریمی افشار»، متخصص و عضو هیأت علمی گروه آموزشی دندانپزشکی جراحی لثه دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز